Natur-Misère

De organisatie van het jaarlijkse sportclub-uitje, viel dit jaar in onze handen. Een dag vol activiteiten voor een losse bende van ongeveer 20 personen, organiseer je niet in 1-2-3. Niet dat we Chinese vrijwilligers waren, maar we hadden een resultaat verwacht.

Ons oog viel op een dichtbijgelegen evenementenbureau met een hippe website en een veelbelovende slogan: activiteiten met smaak. We kozen voor een picknick op vlot en bierstad, een ideale combinatie van avontuur en cultuur.

Alle post-offerte communicatie verliep stroef. We stuurden meer e-mails dan idealiter zou moeten. Helaas bleven we zitten met evenveel onbeantwoorde vragen. Picknick? Douches? Dag-uurschema? Neen, de andere kant van de lijn bleef dood. Daarop vereerden we het kantoor met meerdere bezoeken. Besluit: misverstanden bij de vleet, o.a. over het fietsverhuur. Ik treed niet in details, maar laat het mij zo stellen: onze ergernis kiemde.

Met dichtgeknepen billen reden we naar de – zo bleek toen - níet bestaande parking waar we hadden afgesproken. Met 4 traktorbanden en 6 planken, maar zonder begeleiding, geld of gsm, werden we het water opgestuurd. De suikerzieke onder ons heeft de bijna 3 uur durende tocht (letterlijk) overleefd. Een vochtige papieren zak met half-wak geworden broodjes club, een sixpack cola en een aantal flesjes plat water, lagen bij aankomst op de zanderige grond te wachten. De veelbelovende activiteit picknick óp vlot, was niet meer. Nadien toch de fiets op. Zéker niet meer dan 5 km gefietst (ik hoor het nog klinken door te telefoon: de afstanden zijn te groot om te voet af te leggen – oeps, nu treed ik toch in detail) met 4 café-tussenstops. De begeleider (nu was er wél iemand mee) kende de spelregels van de Engelse biljart niet, verwees het scorebord al gauw naar de vergeetput en leek verder heel ongeïnteresseerd afwezig.

Gelúkkig voor ons was de organisator consequent even ongeorganiseerd in de afrekening.

Tegenpolen

“Tegenpolen trekken elkaar aan”, hoor ik al eens voorbij waaien in onbeslommerde gesprekjes. Natuurlijk, magneten enzo, plus en min; ik snap het plaatje. Maar dan ga ik verder denken. Geldt dat altijd?

Denk maar aan Romeo en Julia of Baby en Johnny in Dirty Dancing. We kunnen ook niet zonder de klassiekers zeker? Zonder warm is er geen koud en zonder arm ook geen rijk... Of nog iets bizar: het Stockholmsyndroom. Voor de onwetenden onder u: een psychologisch verschijnsel waarbij de gijzelaar sympathie krijgt voor de gijzelnemer. (Lang leve Wikipedia).

Vanmorgen zag ik een voorhistorische Citroën DS knuffelen met de achterkant van een peperdure, poepchique (wat een toepasselijk woord) Mercedes. Net iets te veel aantrekkingskracht, als je ’t mij vraagt. En lelijke ouders krijgen mooie kinderen. Maar nu dwaal ik misschien wat te ver af.

Afijn, ik bedacht er mijn eigenste theorie bij. Na wat deductief onderzoek (hé, jullie weten ook hoe Wikipedia werkt), kwam ik tot de volgende conclusie. Mensen bij wie de dikke teen langer is dan de tweede in het rijtje, zijn een goede partij voor mensen bij wie de tweede teen wint. Niet onmiddellijk allemaal tegelijk je tenen bestuderen. Denk er eens over na en laat iets weten.

Vlaanderen fietsvakantieland bis

Drie jaar na deel één, hebben we het gat in de ronde van Vlaanderen gedicht. T.t.z, al bij al spendeerden we waardevolle vakantiedagen – met dank aan de weergoden – zonnig op het zadel.

Op en naast – ja, ook fietspaden worden getroffen door wegenwerken – de fiets en geholpen door een veerboot, verbonden we Gent met Turnhout, Neeritter, Maaseik, Maastricht, Tongeren en Leuven. De tussenliggende gehuchten dragen de gekste namen. U verwacht een opsomming? Hellegat, Overheet, Gooreind, Brommelen, Genoelselderen (mijn persoonlijke favoriet), Heks, Broekom, Kuttekoven, Eikot, ...

Waar men fietst langs Vlaamse wegen, komt men euhm... gevarieerde maar hoogst interessánte slaapgelegenheden tegen: van melkboer Frans tot Camping Casablanca, alwaar zanger Ray-Mondo de Sinatra-klassiekers in een Vlaams jasje stak, van een oude statige dokterswoning tot camping Zon en Heide, alwaar luizige kinderen voor het eerst in hun prille bestaan een tent zagen, waardoor hun schuingezakte stacaravan plots in waarde steeg.

Onderweg kregen we het gezelschap van de Schelde, de Nete, het Albertkanaal, de Maas, de Zuid-Willemsvaart, de overladen boomgaarden in Sint-Truiden en gedurende enkele kilometers van een springkasteeltje (aka Jack Russell Terrier). 

Ontbijten en picknicken in het zonnetje, we zullen het missen. De vele wateren en het wispelturige weer deden ons zelfs sporadisch terugdenken aan Ijsland. Neem het van ons aan: een groter compliment kan een reis naar onze normen niet krijgen.