vrijdag 24 juni 2011

Lotto


“Zet het daar maar neer, James”, heb ik altijd willen zeggen vanuit mijn luxueuze terraszetel bij het met zonnepanelen verwarmde zwembad. Of “Heerlijk, Gianni, die vinaigrette is ver-rúk-ke-lijk!”, maar dan zónder dat bescheten accent. Want geef toe, ook jij hebt nagedacht over wat je zou doen met de buit als je de lotto wint. Ik doe mijn wensgraag uit de doeken. Ik zou meteen een Italiaanse kok sommeren om van die lékkere gezonde slaatjes te maken zodanig dat ik zelf niet in de vingers snij. Zodanig dat ik kan genieten zonder schuld.
Links en rechts durf ik al eens deelnemen aan een wedstrijdje. Ik vang rechts en links ook wel wat. Dat begon met een kortingsbon, een pakketje schoonheidsproductjes of gratis ijspralines. Ik heb meer dan één gratis filmpje meegepikt en best of-Cd’suit de brievenbuis gevist. Ook boekenbonnen , krantenabonnementen en een draagbare muziekinstallatie staan op dat lijstje. Vorige week bereikte mijn gewin een – hopelijk voorlopig – hoogtepunt met een weekendje Parijs.
Neen, ik heb geen last van overdreven veel zelfvertrouwen. Maar als ik mijn vriendinnen mag geloven, is de glorie nabij. Gelukkig speel ik mee, anders werd het iets of wat moeilijk.
Dus James en Gianni, tot binnenkort!

dinsdag 14 juni 2011

Punaise


’t Is leuker om overal vriendjes te hebben.
Als ik op tijd en stond de beentjes kan strekken tijdens een partijtje joggen, dan voel ik me goed in mijn vel. Eigenlijk moet ik toegeven dat ik eraan verslaafd ben. Zonder loopmaatje kan het behoorlijk eenzaam zijn op de Finse piste of in het bos. Bij de eerste temperatuursstijging of iets warmere zonnestralen in de lente, krioelt het van de gelegenheidsjoggers. ‘s Winters of als het regent daarentegen, zijn alleen de die hards op pad. Die nieuwe iPod met gepersonaliseerde playlist leidt dan wel eventjes de aandacht af, maar alleen is en blijft alleen.
De natuur is mijn tweede thuis. Daarom heb ik sinds kort een boomvriend. Om een niet bijster originele reden - er steekt namelijk een opvallend wit exemplaar in zijn zijde - is hij Punaise gedoopt. Telkens als ik langs loop, wrijf ik even over zijn buik.
Daar stopt het echter niet. Marcel is er ook nog, een witharige grote meneer op leeftijd die op eigen tempo en in modieuze korte broek komt joggen. Hij zegt wél al wuivend een opgewekte goeiedag terug.
Kom ja, nu kan je me met permissie gek verklaren.

vrijdag 10 juni 2011

De Camion

En plots begrijp ik waarom een vrachtwagen dat vervelende piepende geluid maakt bij het achteruit rijden.
Je kent ze wel, de opvallend versierde vrachtwagens. Ze is versierd met evenveel - en logischerwijze té veel - bling-bling. Daarmee bedoel ik de nep-diamantjes en pailletten die haar tent van een t-shirt (ont)sieren. Smaken verschillen, maar met wat de camion presteert onder de middag, terwijl u en ik een eerlijke poging doen tot rijtje schuiven aan de salad bar, verdient ze deze nominatie van harte. Veelbetekenende blikken kruisen elkaar als reactie op de knal waarmee ze haar dienblad euhm, neerzet. Haar gezicht doet me denken aan dat van een zeeduivel. Haar blik gefixeerd op alles wat zich onder het licht bevindt. Aanvallen! Bij de tussenstop aan de nagerechten en onderweg naar de kassa, botst ze ongegeneerd concurrenten uit de weg. Nog drie tot vier keer duwen op de mayonaisepomp en het luidruchtig laden kan beginnen.
Ik vermoed dat de dode-hoekspiegel nog niet bekend is bij haar.

donderdag 9 juni 2011

Stappenteller


Een wandeling naar een frituur aan de andere kant van de stad en spontaan voorstellen mij te vergezellen bij het joggen, kon ik nog toeschrijven aan lijn-drang. Maar nu ik mijn vriendin de gestreken hemden één voor één naar boven zie dragen om ze netjes op te bergen in de kast, zal er wel iets meer aan ’t handje zijn. Om meer precies te zijn: er is iets aan ’t voetje. Onlangs deed hier de stappenteller zijn intrede.
Per half uurtje sport, komen er zowaar 4500 stappen bij, dus vanaf nu bezoeken we verre familie vrolijk met de fiets. Hij wordt overal meegedragen, zelfs aan de rand van de pijama broek, om de 27 stappen voor de verplichte dagafsluitende pit-stop, niet verloren te laten gaan. De stappen worden dagelijks even enthousiast als trouw ingevuld op 10000stappen.be om zo een poging te doen zich koningin der collega’s te kronen met het hoogste dagelijks gemiddelde.
Ik pluk er zélf ook de vruchten van, dat kan ik moeilijk ontkennen. Adieu, eenzame zwetende uren.

woensdag 8 juni 2011

Roze bril


Sinds Kattie gisteren haar bril verloor, ziet ze alles somber in. Donkere wolken, grijze bomen en vuile gebouwen sluiten zich rond haar. De fleurige bloemen op de vensterbank laten vandaag het hoofd hangen. Zelfs haar gele sjaaltje heeft geen moed om geel te zijn en te wapperen in de wind.
"Waar heb ik die toch gelaten?", vraagt ze zich piekerend af. Ze stapt op haar fiets en trapt vermoeid de berg op. Voorbij het laatste huis, slaat ze de hoek om. Ze glimlacht breed als ze Melissa daar ziet schommelen met een grote roze bril op haar snoet.
Kattie opent haar ogen en draait zich op haar zij. "Geluk is mooier als  je het deelt", denkt ze.

dinsdag 7 juni 2011

eBay

Op het grote bureaublad van de minister staat een eenzame pen in een met bladgoud bedekte pennenhouder. Een cadeau van zijn dochter. Zijn dochter lijkt altijd perfect te weten wat de minister net níet nodig heeft.
De kamer wordt voorts versierd met een kamerplant en een schommelstoel. De yucca nadert het einde van zijn dagen want de glorieuze zon wordt jammerlijk in de weg gestaan door het imposante gebouw aan de overkant van de straat. De poetsvrouw is de enige die op rustige zaterdagen in de schommelstoel een uiltje vangt. De minister begrijpt niet hoe zijn dochter vergeten kan zijn dat hij hun walvissafari met zijn hoofd over de railing heeft doorgebracht.
Hij klikt glimlachend op 'bevestigen' en vervolledigt zijn registratie op eBay.