Vlinders tellen

Iedere zomer tel ik vlinders. Tweeënzestig is de tussenstand. Het vluchtige, olijke en verliefde gefladder trekt mijn aandacht.
Dan heimwee ik naar kindertijd, zonnecrème, dagtochten in de Picos, chorizo op frans brood, drinkbussen met zoeberkes, stoffige bergschoenen, koebellen, kikkervisjes, zwerfhonden,  gesmolten chocolade en vlindernetjes. Ach, de tijd gaat snel en de teller telt.
Drieënzestig! 

Jérôme

Jérôme vloekte. Waarom had hij zo’n grote voeten? Daar stond hij mooi, met knalgele veiligheidslaarzen, maatje 46. Het was het laatste beschikbare paar geweest. De getatoeëerde spierbundel achter de balie grijnsde gemeen zijn gehavende gebit bloot, “dat zijn tenminste veiligheidslaarzen!” Slenterend schopte hij stenen en een halfverroest blikje bier weg. Hij naderde de werf maar de tonen van “Het loze vissertje” kaatsten nog steeds tergend door zijn hoofd. “Dat is voor de rest van de dag”, dacht hij mistroostig. 

Het weer sloeg al weken tegen, waardoor het project behoorlijk wat vertraging opliep. De werfleider had maar een klein vonkje nodig om te ontvlammen. “Wat een zak”, dacht Jérôme. Hij kon een kleine glimlach niet onderdrukken bij het opzetten van zijn helm. Die was nu tenminste assorti met zijn laarzen. Hij beklom de ladder naar de derde verdieping waar hij de assistent schrijnwerker is. Toen hij de vierendertigste trede bereikte, voelde hij een aangename warmte op zijn rug. Jérôme keek vol verwachting omhoog, maar het straaltje zon was sneller verdwenen dan het gekomen was. John, de schrijnwerker, was in geen velden of wegen te bespeuren. Het lood dat Jérôme elke routineuze ochtend in zijn schoenen voelde, leek verdwenen. Zonder zuchten installeerde hij de cirkelzaag. Heel eventjes was dat straaltje er weer, hij zag de vluchtige schittering op het blad van de zaag.

Na een half uur plankjes zagen, kreeg Jérôme zin in een dampend bakje troost. Niet dat hij er veel van verwachtte, maar toch probeerde hij de oude koffiezet nog eens aan de praat te krijgen. Hij had zijn versleten thermosfles al op het geïmproviseerde tafeltje gezet, toen hij verrast werd door het klikkende geluid van het oranje koffiezetlampje. Al gauw spatten de eerste drupjes koffie in de pot. Glimlachend zocht Jérôme zijn mobieltje in zijn schoudertas. Bericht van de filerijdende werfleider: John was gevallen bij het squashen met een gebroken staartbeen als resultaat. “Karma”, dacht Jérôme. Een aroma van mokka en hazelnoot vulde de lege ruimte. Enkele minuten later vulde een warme gloed Jérômes buik. 

Hij schrok van zichzelf toen hij fluitend zijn helm opzette. Het werk vlotte goed. De middag naderde en hij was erin geslaagd niet op zijn vingers te hameren. Rood verbrand en met verhitte zenuwen kwam de werfleider de ladder omhoog gepuft. Wat op andere dagen resulteerde in een waslijst van commentaar en kritiek, bleef vandaag bij een verdacht korte controle. Gelukkig maar, Jérôme vreesde – niet geheel onterecht – dat de rood geaderd uitpuilende ogen van de werfleider zouden ploffen. 

Een verse zet koffie verdreef de nerveuze zweetgeur van die irritante dikzak en herstelde de rust. Gestuwd door de positieve vibes van de voorbije uren, durfde Jérôme het volume van de radio hoger dan zeven te draaien. Eerlijk is eerlijk, hij genoot van de met voorsprong lekkerste boterhammen die hij in lange tijd geproefd had. 

Het moment dat Jérôme één gele laars buiten de werf had gezet en hij de zon zijn gezicht voelde opklaren, kwam zijn dag in een stroomversnelling terecht. 

Met een proper hoekje van zijn T-shirt, maakte hij zijn zonnebril opzetklaar. Net geen 16 meter verder, kon hij zijn kijkers niet geloven toen hij zijn oude gestolen fiets zag staan tegen de muur van de krantenwinkel. In een mengeling van verbaasdheid en onverwachte blijdschap, kocht hij twee Win for life lotjes met het vijf euro biljetje dat hij had zien liggen blinken bij het achterwiel van zijn fiets.

Met de lotjes in zijn achterzak, fietste hij – wind mee – naar zijn stamcafé “De Wissel”. De mooiste vrouw zat aan de toog – hij had ze opgemerkt zodra hij de deur opendeed – en ze liet zich een paar rondjes trakteren door Jérôme. Ze klonken op een leuke avond en op datzelfde moment, scoorde zijn favoriete voetbalploeg een vierde keer.

Waren het de gele laarzen of iets anders, het kon Jérôme gestolen worden, maar Jérôme stond de rest van de avond op wolkjes. Iedereen lachte om zijn mopjes en met het gsm-nummer van de vrouw op zijn arm gestift, viel hij in een droom van een slaap. Nog onwetend dat die twee exemplaren in zijn achterzak hem op korte termijn écht in de wolken zouden brengen.

Reïncarnatie of na regen komt zonneschijn

Héérlijk, zo’n zacht briesje. Alles glijdt traag onder je voorbij. Soms is alles zo klein als een speldenkopje. Als er een koude wind komt opzetten, duik je met een kriebelend gevoel in je buik omlaag en kan je makkelijker onderscheid maken. Je kan dat rode autootje volgen doorheen het kluwen van straatjes en pleintjes in de stad. Of je kijkt vol spanning hoe het zoveelste vliegtuig zich dwars dóór je broer of nicht wurmt. Een akelijke gedachte, maar mama stelde me al gerust: het doet geen pijn.

Ik ben Kasper, ik ben een wolk. Ik geniet van de warme zon op mijn rug. Die geeft alles kleur. Je zou een moord begaan voor zo’n uitzicht. Opa zegt dat als het regent, alles nog mooier wordt. Dan blinkt de wereld, alle vuil weggespoeld. Na regen komt zonneschijn en dan begint het spelletje opnieuw.

Als ik nu maar niet moet plassen. Als ik het maar kan ophouden. Ik wil niet dat het voorbij is. Dan verdwijn ik en ga ik dood. Ik begin te panikeren als ik merk dat mijn mooie witte kleur valer en grijzer wordt. Hij wordt haast ondraaglijk, mijn dikker wordende buik. Wanhopig probeer ik aan iets leuks te denken. Ik voel de stuwende wind en bedenk dat ik liever zo’n stoere cumulonimbus-donderwolk was. Dat zou hier nogal een feestje zijn, eentje met vuurwerk!

We zijn allemaal lotgenoten. Viktor geeft zich als eerste gewonnen. Voorzichtig vallen de eerste druppels omlaag. Ook Louis voelt nattigheid en niet veel later ben ook ik eraan voor de moeite. Tevergeefs probeer ik krampachtig de natuur tegen te houden. Ik verlies. Vaarwel, wereld!

Wat een buikgevoel, wat een verlichting! Het doet zo’n deugd dat ik het nauwelijks kan beschrijven. Ik voel me zweverig. De wind kietelt door me heen en alles wordt doorzichtig. Opa heeft gelijk, alles schittert.

Net nu je verdrietig denkt: “Het ga je goed, Kasper!”, kan ik je geruststellen met het allermooiste op aarde: verdamping. Of reïncarnatie, zo je wil. Ik word ergens god-weet-waar herboren, in zo’n schattig schapenwolkje. Ik verlang er al naar volgende keer een zomerse sluierwolk te zijn.

En dan nog iets. Als het regent dat het giet, slik dan alsjeblieft je vloek in en denk aan mij. Iedereen moet moeder natuur nu en dan haar ding laten doen...

Dokter Kakkerlak

Er was eens een kakkerlak met schoonheidswaanzin. Dat is iets als grootheidswaanzin, maar dan anders. Schoonheidswaanzin is allemaal goed en wel als je een vlinder, een ijsvogel of een clownvis bent. Dokter Kakkerlak daarentegen, die had het wat minder onder de markt.

Dokter Kakkerlak had een kort maar drukbezet bestaan. Je zal maar voetreflexoloog zijn en de hele familie Duizendpoot in je klantenbestand hebben staan. Dag in, nacht uit, kon hij echter aan niets anders denken dan aan blinkende schildjes en blinkende kopjes. In zijn geheime pillenlaboratorium heeft hij bij nachte – om heel eerlijk te zijn: bij heel wat nachten - het perfécte zalfje voor een perfécte glans ontwikkeld.

Om zijn uitvinding kracht bij te zetten, testte hij ze uit op onwetende patiënten. Bij voorkeur exemplaren met een lichte neiging tot naïviteit. Ter uitbreiding van zijn professionele kernactiviteit, legde hij zich toe op het masseren. Met enkele smeulende wierookstokjes en slaapverwekkende muziek op de achtergrond, ging Dokter Kakkerlak aan de slag. Zo gingen de dagen en weken voorbij: dokter Kakkerlak maar smeren en de patiënten maar blinken. De zalfjesverkoop was in amper twee kwartalen met 117% gestegen.

Wat Dokter Kakkerlak niet wist, was dat zijn geurend zallfje ook een – zoals dat dan heet – neveneffect heeft. Gelukkig voor hem, is het er eentje van goede aard. De zalf maakt het ingewreven harnas van de kakkerlak steviger. Het gesmeer van verschillende families en generaties (reken een week of drie per generatie) kakkerlak, heeft zijn effect niet gemist. Je vroeg het jezelf al jaren af: dáárom dus, gaan de eitjes van mevrouw Kakkerlak níet dood als je erop stapt.

Geitenkaas

Geitenkaas! Mijn leven lang ben ik al zot van geitenkaas. Zachte, jonge en oude, habba habba, meer van dat. Van klassiekeres als Manchego en Chavroux (ideaal aperitief: Bugels met Chavroux) tot lokale verse geitenkaas van de bioboer. Sneetjes op mijn boterham of in zalm gewikkeld en smeuïg half gesmolten in de oven... Zelfs als ik erover schrijf, komt het water me al in de mond.

Ik durf al eens vals spelen en een familiaal zijsprongetje maken naar Pecorino. Enfin, ik denk dat ik mijn punt duidelijk heb gemaakt.

Laatst hoorde ik mijn moeder opbiechten dat, toen ze in blijde verwachting was van mijn broer, ze een moord zou gepleegd hebben voor een pompelmoes. 's Morgens, 's middags, 's avonds en zelfs na het slapen gaan, heeft mijn vader tonnen pompelmoezen geperst of geschild.

“Mama, waaraan dacht je toen je in nog blijdere verwachting was van mij?” Bleek dat toch wel geitenkaas geweest te zijn zeker?

Nu komt de hamvraag: zou dit zo stiekem een beetje de regel zijn? Bel je moeder en laat het me weten! Al hoop ik wel dat ze je niet heeft opgezadeld met een zwak voor appelmoes met mayonaise, salami met choco, draculatanden, foie gras, of red jelly.

En voor diegenen die het zich afvroegen: ja, diezelfde broer eet nu ook heel graag pompelmoes!

Maandag 5 december - Stiekem al 6 december

Hier lig ik weer, met mijn laptop in een heerlijk stomend bad.

't Was me de nacht wel. Ik heb voor morgen al een massage besteld. Zo eentje met op-je-rug-staan enzo. 

Slecht Weer Vandaag heeft geen slippertjes gemaakt, de jenevers waren van een goed jaar en Zwarte Piet kon slechts twee keer geen kant meer op. Sinterklaas zal hem en zijn groeiende bierbuik moeten helpen met een fitnessabonnementje.

De kinderen zijn zoet aan 't spelen met hun kraakverse cadeautjes. In die rust beginnen de mama's en papa's te denken aan de kerstboom. De kerstballen worden afgestoft, de vleesbestellingen bij de Colruyt lopen binnen en postzegels worden gelikt. 

Hah! (Ik slaak een oprechte zucht van opluchting.) Kerstman, 't is aan u!

Zaterdag 3 december

De grote dag nadert. Vanavond amper tijd. Hoe zeggen ze dat? Ik weet niet meer waar mijn hoofd staat. Ik loop rond als een kip zonder kop. Enfin, in elk geval iets met mijn hoofd. Deze dagen overweeg ik geregeld aandelen te kopen in Bayer. We zijn in elk geval al goede aspirineconsumenten. 

En dikke voeten, ik loop (ja, echt rondcróssen) vandaag rond in de pantoffels die ik vorig jaar van Zwarte Piet kreeg. Fijntjes, mij opzadelne met gigantische pluchen rendiervoeten. Genoeg kwaaltjesgeklaag.

Er is nog zoveel te doen: Slecht Weer Vandaag borstelen (en op tijd doen gaan slapen), mijn neushaar trimmen, Zwarte Piet zijn muts zoeken (God weet waar hij ze nu weer heeft laten slingeren), uiteraard veel pakjes inpakken en triëren, mijn schoenen poetsen (hopelijk besluiten mijn voeten vannacht terug normaal te worden), het Sintboek controleren, een check-up van de schoorsteenborstel en flamazine klaarleggen (gloeiende kooltjes wennen, maar soms spatten ze op). 

Duim voor mij. En voor Slecht Weer Vandaag.