’t Is leuker om overal vriendjes te hebben.
Als ik op tijd en stond de beentjes kan strekken tijdens een partijtje joggen, dan voel ik me goed in mijn vel. Eigenlijk moet ik toegeven dat ik eraan verslaafd ben. Zonder loopmaatje kan het behoorlijk eenzaam zijn op de Finse piste of in het bos. Bij de eerste temperatuursstijging of iets warmere zonnestralen in de lente, krioelt het van de gelegenheidsjoggers. ‘s Winters of als het regent daarentegen, zijn alleen de die hards op pad. Die nieuwe iPod met gepersonaliseerde playlist leidt dan wel eventjes de aandacht af, maar alleen is en blijft alleen.
De natuur is mijn tweede thuis. Daarom heb ik sinds kort een boomvriend. Om een niet bijster originele reden - er steekt namelijk een opvallend wit exemplaar in zijn zijde - is hij Punaise gedoopt. Telkens als ik langs loop, wrijf ik even over zijn buik.
Daar stopt het echter niet. Marcel is er ook nog, een witharige grote meneer op leeftijd die op eigen tempo en in modieuze korte broek komt joggen. Hij zegt wél al wuivend een opgewekte goeiedag terug.
Kom ja, nu kan je me met permissie gek verklaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten