Vorig weekend las ik in de wetenschapsbijlage van de
krant over teleportatie. Dat heeft met altijd al gefascineerd. Beam me up,
Scotty!
Deze ochtend was ik present voor een zoveelste klasbezoek en ik dacht zo bij mezelf: even testen! Na het gebruikelijke koetjes- en kalfjesgebabbel, floepte het eruit. “Als jullie in één seconde ergens anders zouden kunnen zijn, naar welk plekje zouden jullie hartjes dan verlangen?” Ik probeerde het zo onschuldig mogelijk te laten klinken om geen argwaan te wekken bij de juf. Zij staat samen met die lieve kindertjes in voor mijn broodwinning, niet waar?
De antwoorden losten mijn verwachtingen in. Het begon met een bescheiden “De zee?”. Hoe meer kinderen ik aan het woord liet, hoe exotischer de bestemmingen werden. Het ging van je Spanje, Amerika, Australië (weten die ukjes waar dat ligt?) en Argentinië (dat kennen ze van de voetbal zeker?). Toen plots een sproeterige krullebol achter in de klas mij bijna van mijn troon (de juf had die kindertjes iets ineen laten knutselen wat ervoor moest doorgaan) deed vallen. “Bij mijn oma in de hemel…”, had hij muisstil geantwoord. Niemand wist hoe te reageren (nog werk aan de winkel, juf Hilde!), daarom deden ze het gelukkig ook niet. Ik stak snel mijn witgehandschoende hand de gespannen lucht (of sfeer, zo je wil) in en vroeg die knul zijn naam.
Deze ochtend was ik present voor een zoveelste klasbezoek en ik dacht zo bij mezelf: even testen! Na het gebruikelijke koetjes- en kalfjesgebabbel, floepte het eruit. “Als jullie in één seconde ergens anders zouden kunnen zijn, naar welk plekje zouden jullie hartjes dan verlangen?” Ik probeerde het zo onschuldig mogelijk te laten klinken om geen argwaan te wekken bij de juf. Zij staat samen met die lieve kindertjes in voor mijn broodwinning, niet waar?
De antwoorden losten mijn verwachtingen in. Het begon met een bescheiden “De zee?”. Hoe meer kinderen ik aan het woord liet, hoe exotischer de bestemmingen werden. Het ging van je Spanje, Amerika, Australië (weten die ukjes waar dat ligt?) en Argentinië (dat kennen ze van de voetbal zeker?). Toen plots een sproeterige krullebol achter in de klas mij bijna van mijn troon (de juf had die kindertjes iets ineen laten knutselen wat ervoor moest doorgaan) deed vallen. “Bij mijn oma in de hemel…”, had hij muisstil geantwoord. Niemand wist hoe te reageren (nog werk aan de winkel, juf Hilde!), daarom deden ze het gelukkig ook niet. Ik stak snel mijn witgehandschoende hand de gespannen lucht (of sfeer, zo je wil) in en vroeg die knul zijn naam.
"Sam." Sam krijgt volgende week een elektrische fiets
met 21 versnellingen en voor- en achtervering. Oh ja, plus een helm. Kwestie
van een beetje ethisch verantwoord te zijn.
Wel heb je ooit!
Wel heb je ooit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten