Jérôme

Jérôme vloekte. Waarom had hij zo’n grote voeten? Daar stond hij mooi, met knalgele veiligheidslaarzen, maatje 46. Het was het laatste beschikbare paar geweest. De getatoeëerde spierbundel achter de balie grijnsde gemeen zijn gehavende gebit bloot, “dat zijn tenminste veiligheidslaarzen!” Slenterend schopte hij stenen en een halfverroest blikje bier weg. Hij naderde de werf maar de tonen van “Het loze vissertje” kaatsten nog steeds tergend door zijn hoofd. “Dat is voor de rest van de dag”, dacht hij mistroostig. 

Het weer sloeg al weken tegen, waardoor het project behoorlijk wat vertraging opliep. De werfleider had maar een klein vonkje nodig om te ontvlammen. “Wat een zak”, dacht Jérôme. Hij kon een kleine glimlach niet onderdrukken bij het opzetten van zijn helm. Die was nu tenminste assorti met zijn laarzen. Hij beklom de ladder naar de derde verdieping waar hij de assistent schrijnwerker is. Toen hij de vierendertigste trede bereikte, voelde hij een aangename warmte op zijn rug. Jérôme keek vol verwachting omhoog, maar het straaltje zon was sneller verdwenen dan het gekomen was. John, de schrijnwerker, was in geen velden of wegen te bespeuren. Het lood dat Jérôme elke routineuze ochtend in zijn schoenen voelde, leek verdwenen. Zonder zuchten installeerde hij de cirkelzaag. Heel eventjes was dat straaltje er weer, hij zag de vluchtige schittering op het blad van de zaag.

Na een half uur plankjes zagen, kreeg Jérôme zin in een dampend bakje troost. Niet dat hij er veel van verwachtte, maar toch probeerde hij de oude koffiezet nog eens aan de praat te krijgen. Hij had zijn versleten thermosfles al op het geïmproviseerde tafeltje gezet, toen hij verrast werd door het klikkende geluid van het oranje koffiezetlampje. Al gauw spatten de eerste drupjes koffie in de pot. Glimlachend zocht Jérôme zijn mobieltje in zijn schoudertas. Bericht van de filerijdende werfleider: John was gevallen bij het squashen met een gebroken staartbeen als resultaat. “Karma”, dacht Jérôme. Een aroma van mokka en hazelnoot vulde de lege ruimte. Enkele minuten later vulde een warme gloed Jérômes buik. 

Hij schrok van zichzelf toen hij fluitend zijn helm opzette. Het werk vlotte goed. De middag naderde en hij was erin geslaagd niet op zijn vingers te hameren. Rood verbrand en met verhitte zenuwen kwam de werfleider de ladder omhoog gepuft. Wat op andere dagen resulteerde in een waslijst van commentaar en kritiek, bleef vandaag bij een verdacht korte controle. Gelukkig maar, Jérôme vreesde – niet geheel onterecht – dat de rood geaderd uitpuilende ogen van de werfleider zouden ploffen. 

Een verse zet koffie verdreef de nerveuze zweetgeur van die irritante dikzak en herstelde de rust. Gestuwd door de positieve vibes van de voorbije uren, durfde Jérôme het volume van de radio hoger dan zeven te draaien. Eerlijk is eerlijk, hij genoot van de met voorsprong lekkerste boterhammen die hij in lange tijd geproefd had. 

Het moment dat Jérôme één gele laars buiten de werf had gezet en hij de zon zijn gezicht voelde opklaren, kwam zijn dag in een stroomversnelling terecht. 

Met een proper hoekje van zijn T-shirt, maakte hij zijn zonnebril opzetklaar. Net geen 16 meter verder, kon hij zijn kijkers niet geloven toen hij zijn oude gestolen fiets zag staan tegen de muur van de krantenwinkel. In een mengeling van verbaasdheid en onverwachte blijdschap, kocht hij twee Win for life lotjes met het vijf euro biljetje dat hij had zien liggen blinken bij het achterwiel van zijn fiets.

Met de lotjes in zijn achterzak, fietste hij – wind mee – naar zijn stamcafé “De Wissel”. De mooiste vrouw zat aan de toog – hij had ze opgemerkt zodra hij de deur opendeed – en ze liet zich een paar rondjes trakteren door Jérôme. Ze klonken op een leuke avond en op datzelfde moment, scoorde zijn favoriete voetbalploeg een vierde keer.

Waren het de gele laarzen of iets anders, het kon Jérôme gestolen worden, maar Jérôme stond de rest van de avond op wolkjes. Iedereen lachte om zijn mopjes en met het gsm-nummer van de vrouw op zijn arm gestift, viel hij in een droom van een slaap. Nog onwetend dat die twee exemplaren in zijn achterzak hem op korte termijn écht in de wolken zouden brengen.