Ik bezocht een klasje aan de kust vandaag. Gure wind. Gelukkig kon ik Piet zover krijgen me zijn sjaal af te staan. Groen met paars past in de verste verte niet bij mijn ornaat, ik wéét het. Nood breekt wet en voilà, de kous was af.
Die Sinterklaasliedjes van tegenwoordig kunnen wel een face-lift gebruiken. Halverwege ‘Daar wordt aan de deur geklopt’ en net toen ik een geeuw onderdrukte, ging er pal in het midden van de klas een vinger de hoogte in. Zwarte Piet had dat niet in de gaten en gooide vrolijk nic-nacjes en mariaatjes door het luchtruim. In enkele seconden was de klas omgetoverd tot oorlogszone. Stoelen vielen om, banken verschoven en kinderen vielen bij bosjes op de grond (en op elkaar).
Ik ben niet zo voor dat gezonde gedoe. Mandarijntjes zijn lekker maar eens gekneusd, is het geen pretje die schimmelgeur vanuit je zakken naar boven te ruiken kruipen. Straks komen ze nog op de proppen met light-mariaatjes. God beware ons.
Geen snoep voor die jongen. Nee, midden in het tumult stak hij nog ostentatiever zijn vinger de lucht in. Zuchtend vroeg de meester wat er was. Piepend kwam het eruit: “Mag ik aub naar het toilet?” Zo beleefd gevraagd en toch een resolute “neen” als antwoord. Ik kon me echter niet van de indruk ontdoen dat die vinger niet de eerste keer opgestoken werd.
De koekjes en snoepjes waren allemaal opgeraapt en deels verorberd en er kwam weer enigszinds orde in de klaarheid van de dag. (Of was het omgekeerd?)
Mijn verzoek om de les Wereldoriëntatie nog even te mogen bijwonen, werd ingewilligd. Ik ben altijd bereid mijn kennis bij te schaven. Blijkbaar vooral de kennis over wat er zich aan de andere kant van het venster afspeelde, want na twee minuten zat ik al te dromen.
“Waar ligt de Stille Oceaan?”, bracht meester Jos mij weer bij de les. “Niemand?”, drong hij aan. Jawel hoor, bibberend ging dat intussen beruchte vingertje weer omhoog. De meester draaide met zijn ogen ter bevestiging en de knaap antwoordde met het schaamrood op de wangen: “Onder mijn stoel, meester.”
